Film (2012)
Παραγγελία: Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Μουσική για την ταινία των Alan Schneider (σκηνοθεσία) και Samuel Beckett (σενάριο) με τίτλο “Film” (1965) Για φλάουτο, κλαρινέτο, κρουστά, πιάνο και ορχήστρα εγχόρδων
Πρεμιέρα : 28 Απριλίου 2012, Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Μουσική διεύθυνση : Μίλτος Λογιάδης Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής
Η βασική ιδέα της μουσικής του Film στηρίζεται στη βασική ιδέα του σεναρίου − τις διαφορετικές όψεις στην πρόσληψη της πραγματικότητας, υποκειμενικής και αντικειμενικής. Οι αρμονίες είναι αμφίσημες, τα τονικά κέντρα ευμετάβλητα, οι μελωδίες διεισδυτικές, ενώ η φόρμα −απόλυτα προσαρμοσμένη− παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την πορεία του Keaton στην ταινία. Η μουσική λειτουργεί καθαρά αφηγηματικά, παίρνοντας πρωτοβουλία να προτείνει νοήματα και ερμηνείες. Λίγα λόγια για την ταινία Το Film σε σκηνοθεσία του Alan Schneider και σενάριο του ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου Samuel Beckett θεωρείται από τις κορυφαίες αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του 1960. Στην ταινία αυτή, ο Buster Keaton πραγματοποιεί μια εξαιρετική ερμηνεία, υποδυόμενος έναν ηλικιωμένο ένοικο διαμερίσματος, ο οποίος καταστρέφει φωτογραφικά κειμήλια και αποφεύγοντας τη ματιά των κατοικίδιων ζώων του : ενός σκυλιού, μιας γάτας, ενός παπαγάλου και ενός χρυσόψαρου. Στην πραγματικότητα ο Keaton προσπαθεί να αποφύγει ο,τιδήποτε προσομοιάζει με μάτι μέσα στο αφιλόξενο σπίτι του, ακόμα και το σκάλισμα στην κορυφή του μοναδικού του επίπλου, μιας κουνιστής καρέκλας. Εντέλει προσπαθεί να ξεφύγει ακόμα και από το δικό του βλέμμα, σκεπάζοντας με ένα πανί τον καθρέπτη στον τοίχο. Υπάρχει ωστόσο ένα βλέμμα που ο καημένος ο Μπάστερ, παρά τις προσπάθειές του, δεν μπορεί να αποφύγει: της κινηματογραφικής κάμερας. Όσο και αν κρύβει το πρόσωπό του από αυτήν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, η κάμερα τον καταδιώκει και τελικά αποκαλύπτει το πρόσωπό του. Ηττημένος ο Keaton καλύπτει τα μάτια του. Στην ταινία αυτή, εμείς οι ίδιοι γινόμαστε η κάμερα, η οποία λειτουργεί ως προέκτασή μας. Ο ίδιος ο Beckett, εξηγώντας στον πρωταγωνιστή, αναφέρει : «ο άνδρας βρίσκεται σε αναζήτηση της ανυπαρξίας, που ξεκινά από την εξωγενή αντίληψη διαλυόμενη προς το αναπόφευκτο της αυτοαντίληψης.
